Het is een onwaarschijnlijk mooi verhaal. Eind september 2016 beslisten de jonge twintigers Zoë Agasi en Olivier Van Herck op wereldreis te trekken. Op weg naar het onbekende, voor een jaar of twee. Pas vier jaar later kwamen ze weer thuis. Met meer dan 40.000 kilometer op de teller: op de fiets, met een zeilboot, in de kano, op ski’s, op skates en te voet. Een prachtig avontuur, volledig op eigen kracht.
Tweedehands fietsen
Zoë: ‘Onze vertrekdatum lag jaren vast, maar we hadden geen concrete plannen. Pas zo’n drie maanden voor vertrek beslisten we met de fiets te gaan. Iets waar ik eerlijk gezegd grote twijfels bij had. Ik had daar helemaal geen ervaring in, zou ik dat wel prettig vinden? Daarom kochten we onze fietsen tweedehands en goedkoop. Moest het tegenvallen, konden we die onderweg altijd achterlaten en met de rugzak verder. Dat bleek niet nodig: onderweg ben ik helemaal verliefd geraakt op de fiets!’
Olivier: ‘Ik had jarenlang een grote wereldkaart aan de muur, waarop ik heel wat hoogtepunten had aangeduid: monumenten, mooie steden, natuurwonderen en zo. Maar hoe dichter de startdatum, hoe meer we ons realiseerden van: willen we dit écht? De toerist uithangen, naar plekken gaan waar het vol toeristen zit? Net het onbekende trok ons aan. Precies daarom vertrokken we zonder route. We zagen wel waar de reis ons zou brengen.’
Zoë: ‘We wilden wel wat Spaans leren, dus gingen we zuidwaarts. Iemand langs de weg vroeg ons waar we met die zware reiszakken naartoe fietsten. Ik antwoordde impulsief: Porto. En daar trokken we dan ook naartoe. We hadden een richting, meer hadden we niet nodig.’
Van Breda tot Quebec en Zweden
Zoë: ‘Onze fiets bracht ons van Nederland naar Santiago de Compostella en Porto. We reisden verder naar Gran Canaria waar we een mooie zeilboot vonden die ons mee wilde nemen over de oceaan. Daarmee voeren we naar Senegal en staken daar de Atlantische Oceaan over. Van Brazilië fietsten we helemaal naar Ushuaia, het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika, en trokken dan weer omhoog, het grootste deel op de fiets. Van Cancun fietsten we dwars door Guatemala en Mexico naar de grens met de Verenigde Staten. Die doorkruisten we langs het oosten, tot het meest oostelijke punt van Canada, in Quebec. Dat deden we voor een groot deel te voet, maar ook in de kano en op ski’s.’
‘En dan kruiste corona plots ons pad. Bummer. Het virus drong zelfs door tot het verre noorden, en dwong ons terug naar huis te keren. Ook tegenslag hoort bij het leven. Wanneer na de eerste golf de landen langzaam hun grenzen heropenden, trokken we weer verder. Nu ging het van Nederland noordwaarts, naar Noorwegen en Zweden, deze keer op skates. Daar bood iemand ons aan te blijven logeren in hun leegstaand vakantiehuis. Zo brachten we de rest van corona door in de Zweedse bossen. In dat huisje schreven we ons boek over ons avontuur.’
Met open blik vooruit
Zoë: ‘We reisden voortdurend met open blik, zonder verwachtingen. We bekeken onze etappes dag per dag. Als je op voorhand alles vastzet, zoals je slaapplaats of bepaalde bestemmingen, creëer je verwachtingen en dat wilden we net niet. Die vrijheid was heel relaxed. Je hoeft niet zoveel kilometers per dag te fietsen om precies op die plek uit te komen. Je hoeft niet eens op de fiets. Je laat de weg voor jou beslissen. Als iets niet lukte, was dat geen probleem want je verwachtte het toch niet.’
Olivier: ‘De afspraak was: zo lang we kunnen en het leuk blijft, gaan we door. Daarom hielden we gewoon een richting aan, en we zagen wel waar we uitkwamen. We hadden een budget van 30 euro per dag, voor ons samen. Daar zouden we dan zo’n 2 à 3 jaar mee kunnen reizen. Nooit gedacht dat het er uiteindelijk vier zouden zijn.’
‘Voor het vertrek moesten we wat regelen in verband met onze woning: de huur, de verzekeringen, de abonnementen die we moesten opzeggen. Maar eens we vertrokken, viel het papierwerk goed mee. Voor Aziatische landen heb je een visum nodig, dat vergt dus meer voorbereiding. Maar Zuid-Amerika kan je gewoon binnen met je paspoort. Ook in Afrika ging het vlot. Alleen aan de grens van de Verenigde Staten moesten we even langs de ambassade voor een interview.’
Slapen onder zeil
Zoë: ‘We sliepen meestal in onze tent, vaak bij mensen in de tuin. In steden konden we terecht bij locals via het Warmshowers netwerk, een soort Couchsurfing voor fietsers. En we konden overal wildkamperen natuurlijk. We prikten ’s ochtends de bestemming op de kaart, op zo’n 80 kilometer fietsafstand: zag het er groen uit? Waren er doodlopende wegen, was er een meertje? We weten intussen wel waarop te letten om de ideale kampeerplek te vinden. En het leuke is: er is altijd wel ergens een plekje. Overal. Zo mochten we in Bolivia onze tent in een zouthotel zetten, en ook regelmatig bij de brandweer.’
Olivier: ‘De winkeltjes om ons te bevoorraden vonden we via apps zoals Google Maps en Open Street Map. En anders vroegen we de mensen waar we de volgende almacén konden vinden. Overal in Zuid-Amerika zijn er wel van die lokale marktjes waar je een aardappel en een ei kunt vinden. Het voordeel van de fiets is dat je er best wat afstand mee kan afleggen en dus altijd wel iets vindt.’
Alleen maar goede mensen
Zoë: ‘Wat ons is opgevallen: echt iedereen die we tegenkwamen, wilde ons helpen. Dat is fantastisch. We hebben zoveel warme mensen ontmoet en hun hulpvaardigheid en menselijkheid keer op keer gevoeld. Als we ergens aankwamen, waren de dorpelingen meteen geïnteresseerd. Dan begonnen ze vragen te stellen, ze nodigden ons uit om bij hen te komen eten of te overnachten, en we maakten fantastische dingen mee.’
‘Iemand die ons zeker zal bijblijven, is Ruben uit Uruguay. Op zoek naar een slaapplaats kwam een man naar ons toe gestapt, langzaam, hij had een lichamelijke handicap. We vroegen hem of we bij hem onze tent mochten opslaan. Geen probleem, zei hij zei, maar we moesten ons wel even verstoppen want de baas was daar. Wat later kwamen we terug en wachtten we tot de dikke auto van de baas van het erf was. Ruben ontving ons met open armen. Hij vond het geweldig dat we er waren, liet trots zijn keukentje zien en maakte iets voor ons klaar. Heel de avond zaten we rond het vuur en uiteindelijk moesten en zouden we slapen in het bed van de baas.’
Olivier: ‘We beleefden hoogtepunt na hoogtepunt. Allemaal ervaringen die we op voorhand onmogelijk konden voorzien. Een lokale veemarkt in Uruguay bijvoorbeeld is heel bijzonder als je daar bent met de fiets, maar daar vliegt niemand speciaal voor naar Montevideo natuurlijk. Toch gaven net die kleine plekjes, en al die unieke mensen die we tegenkwamen, zoveel kleur aan ons avontuur.’
Lessen voor het leven
Zoë: ‘Op vakantie ga je om iets leuks te doen en hotspots te bezoeken. Onze reis was heel anders. We waren gewoon op weg, en zagen wel wat ons overkwam. We hadden de tijd, namen de tijd. Dan maakt het niet uit dat je drie dagen in een éénzelfde dorpje blijft. Je beleeft elke dag wel iets. De mensen laten je hun huisje zien, hun straat en hun dorp. Je komt op feesten en ceremonies terecht. En natuurlijk zit het soms eens tegen. Dat hoort er gewoon bij. Je hebt het ook nodig. Af en toe wat tegenslag geeft de mooie momenten net nog meer glans.’
Olivier: ‘Elke dag was anders. Voortdurend moesten we ons aanpassen aan onszelf, aan anderen en aan elkaar. Waardoor je eigenlijk verplicht wordt te leren, en jezelf regelmatig tegenkomt. Daardoor verander je sterk als persoon. Als je thuisblijft, nestel je je in je routine, op reis word je iedere dag opnieuw geprikkeld. Je merkt dat je kijk op de wereld opengaat, veel breder wordt, je accepteert veel meer en leert ook relativeren.’
Zoë: ‘Zijn we veranderd? We zijn in ieder geval een heel stuk gelukkiger. Heel erg tevreden met wie we vandaag zijn, we weten wat we willen en wat we willen betekenen. En dat voelt voor mezelf heel wijs. Ik heb ook geleerd de tijd te nemen voor elkaar. Vroeger zou ik drie dingen samen plannen op dezelfde avond. Nu houden we ons aan één afspraak per dag en krijgt die persoon dan alle tijd. Zonder naar het uur te kijken.’
Duurzaam en bewust leven
Zoë: ‘Wat we ook leerden: we hebben zorg te dragen voor de natuur en voor elkaar. Net daarom wilden we ons zo duurzaam mogelijk verplaatsen. We leven op eigen krachten, ook na de reis. We nemen weer de tijd en laten niet zomaar alles doen door machines. Dingen zelf doen, daar krijg je enorm veel voldoening van, én het is ook nog eens heel goed voor onze omgeving.’
Olivier: ‘Op televisie zie je vaak beelden over alweer een milieuramp of overstroming. Maar je raakt pas écht betrokken als je het meemaakt. Als je in de gebieden komt waar avocado’s geteeld worden, en je ziet die enorme waterverspilling die daaraan gepaard gaat. Terwijl de boeren zelf geen water hebben om te drinken. Of je ziet de mijnbouw in Peru of in Bolivia of de kap van de regenwouden in Zuid-Amerika. Dan begin je pas echt te begrijpen wat de impact is van de maatschappij waarin we leven. Daardoor ga je nog bewuster keuzes maken voor jezelf.’
Zoë: ’Daarom hebben we samen WeLeaf opgericht. Om met ons verhaal anderen te inspireren én ook onze duurzame manier van leven te delen. Het is belangrijk om voor de natuur te blijven zorgen, we krijgen er zoveel voor terug! Op de fiets krijg je zoveel energie: je krijgt de tijd om na te denken, gebeurtenissen te verwerken, je bent buiten geweest, je hebt zuurstof gekregen, én je bent goed voor het milieu geweest. Dat is wat we willen overbrengen, opnieuw contact maken, en duurzamer leven.’
40.000 kilometer avontuur in 1 boek
Zoë: ‘We hebben zoveel positiefs ervaren dat we dit dolgraag willen delen. Daarom hielden en houden we een uitgebreide blog bij. Met al onze verhalen, foto’s, tips en tricks. Daarin tonen we graag het positieve van de wereld. Het leven verloopt misschien niet altijd zoals we het willen, maar het hangt er allemaal van af hoe je ernaar kijkt. Je kan heel veel zelf veranderen, gewoon door je aan te passen. We geloofden in onze eigen droom, nu willen we anderen inspireren om te geloven in die van hen.’
Olivier: ‘We brachten onlangs ook ons boek uit, waar we lang aan hebben gewerkt. We wilden niet alleen ons reisverhaal brengen, maar ook wat we opgestoken hebben, én ook praktische tips. De verhalen van bijzondere mensen die we ontmoet hebben, onze persoonlijke ervaringen en een selectie van de vele foto’s die we namen. Het boek heet ‘Op eigen kracht’, want daar draait het allemaal om. Hoe je op eigen kracht in staat bent om grootse dingen te doen.’
Zoë: ‘Ons ultieme doel is dat mensen nóg meer op avontuur gaan en hun dromen volgen. Ga lekker buiten, geniet van het leven en neem de tijd! Dat kan zo makkelijk in heel veel kleine dingen zoals eten, slapen en vervoer. Door dit allemaal op eigen kracht te doen, krijg je meteen avontuur. Je zal zien dat het interessante mensen aantrekt die je snel ontmoet, dat je warme gesprekken hebt en heerlijke ervaringen overhoudt. Avontuur hoeft helemaal niet voor vier jaar lang en heel ver weg, het kan ook gewoon voor de deur. Als je maar naar buiten trekt, met een open blik, en er zelf het beste van wil maken.’
Ontdek alle avonturen van Zoë en Olivier.
